Saturday 30 November 2013

စကၤာပူ ဇာတ္လမ္းမ်ား (၃)




သူက က်ေနာ္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဖက္ပါ… က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္သူဘ၀ ၃ ႏွစ္ရွိခဲ့ၿပီး အခု အိမ္ေထာင္သက္တမ္းကလဲ ၃ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ…

ျပသနာ တစ္ခုပါဘဲ… သူနဲ႔ကြာရွင္းၿပီးေတာ့ သူေနရာသစ္မရမခ်င္း က်ေနာ္တို႔ တစ္အိမ္တည္း အတူတူေနရဦးမွာပါ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ရယ္ခ်င္မိတယ္… ခ်စ္သူဘ၀တုန္းက က်ေနာ္တို႔ဟာ အရမ္းကို ရိုးသားလြန္းတယ္… လက္တြဲတာ ေပြ႔ဖက္တာေတြ ထားပါဦးေတာ့… လက္မထပ္ခင္ အတူတူေနဖို႔ဆိုတာ စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားရဲဘူး… အခုက်ေတာ့ ကြားရွင္းလိုက္ရၿပီ… ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခတ္မီေနပါၿပီေလ…

အိပ္ခန္းတစ္ခန္း… ဧည့္ခန္းတစ္ခန္းဘဲ ရွိတဲ့ တိုက္ခန္းေလးဟာ လင္မယား မဟုတ္ေတာ့တဲ့ က်ား မ ၂ ေယာက္ အတူတူေနေနရဖို႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အကိုင္ရခက္ေစတယ္ဗ်… ပထမတစ္ညမွာ က်ေနာ္အိပ္ယာလိပ္ယူၿပီး ဆိုဖာခံုေပၚမွာဘဲ အိပ္လိုက္တယ္… ပထမတစ္ည အိပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အရသာရွိတယ္… ေဘးမွာ နားပူနားဆာလုပ္မဲ့သူမရွိတဲ့ညဟာ အရမ္းကို ေကာင္းတာဘဲ… တစ္ခုဘဲ… အိမ္က ဆိုဖာက နည္းနည္းေပ်ာ့ရင္ ပိုေကာင္းမယ္… အခုဟာက မာေနေတာ့ မနက္ထလာတဲ့အခ်ိန္ လည္ပင္း နည္းနည္းေညာင္းကိုက္ေနတာ တစ္ခုဘဲ…

ေရခ်ိဳးခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ အထဲမွာ ေရခ်ိဳးသံကိုၾကားေနရတယ္… အဲဒီ မိန္းမေတာ့ေလ… ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဒီအက်င့္ဆိုးရွိေနလဲ မသိပါဘူး… ညမအိပ္ခင္မွာ ေရခ်ိဳးတယ္… မနက္အိပ္ယာထလို႔ရွိရင္လဲ ေရခ်ိဳးတယ္… ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ… ငါလဲ အက်င့္ပါေနပါၿပီ… က်ေနာ္လဲ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီးေတာ့ ၀င္သြားတယ္… အိမ္သာ အဖံုးကိုဖြင့္ၿပီး အေပ့ါသြားဖို႔ ျပင္တုန္းမွာ “အား…” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးကို အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္ရတယ္…

မနက္ေစာေစာစီးစီး သရဲျမင္တာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး… ဘာေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာလဲ… လန္႔သြားလို႔ အေပါ့ေတာင္ ျပန္၀င္သြားၿပီ…“က်မ ေရခ်ိဳးေနတာ ရွင္မျမင္ဘူးလား… ရွင္ ေယာက်ား ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လာ… ဘယ္ေယာက်ာ္းက မိန္းကေလး ေရခ်ိဳးေနတာကို အထဲ၀င္လာၿပီး အေပါ့ သြားတာမ်ိဳးရွိလဲ…” သူ ခန္းဆီးကို ဖြင့္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေရခ်ိဳးပု၀ါႀကီးနဲ႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဖုံးထားၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့ကို လက္ညိုးထိုးၿပီး ဆံုးမေတာ့တာဘဲ…

“နင္ဘာေတြ လာေအာ္ေနတာလဲ… ငါတို႕႔ ၾကားမွာ ခန္းဆီးလိုက္ကာ ျခားထားေသးတယ္ မဟုတ္လား… ငါ နင့္ကိုဘာျမင္ရမွာလဲ… ၿပီးေတာ့ နင္ေရခ်ိဳးေနတုန္း ငါ၀င္လာၿပီး ေသးေပါက္တာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး… ဒီေလာက္ထိ အျဖစ္သည္းေနဖို႔ လိုလို႔လာ… ၿပီးေတာ့ နင့္ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ျမင္ေနရတာ ၃ႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ… မ်က္စိမိတ္ထားရင္ေတာင္ ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးလဲဆိုတာ သိတယ္… ငါေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ လိုေသးလို႕လာ… ”

“ရွင္…” သူေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ဘာမွေျပာမထြက္ေတာ့ဘူး… ပု၀ါ ႀကီးနဲ႔ ဖံုးအုပ္ထားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန ကတိုက္ကရိုက္ ထြက္သြားတယ္… ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းတံခါး “၀ုန္း…”ကနဲ ေစာင့္ပိတ္လိုက္တဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ရတယ္… မိန္းမၾကမ္း… ၾကည့္ထားေပါ့… နင့္လိုစရိုက္မ်ိဳးနဲ႔ ေနာက္က်ရင္ ဘယ္ေကာင္က ယူရဲမွာလဲ… အေပါ့သြားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ခန္းဘက္ကို သြားလိုက္တယ္…
ဒီေန႔ရံုးသြားဖို႔ ၀တ္ရမဲ့ အက်ၤ ီက အထဲက ဘီရိုမွာ ခ်ိတ္ထားတယ္… ဒီမိန္းမေတာ့ေလ… အထဲကေန ေသာ့ခက္ထားလိုက္တယ္… တံခါးကို အၾကားႀကီးေခါက္ေနမွ အထဲကေန တစ္သံထြက္လာတယ္… “ငါအက်ၤ ီ၀တ္ေနတယ္…” ေတာ္ပါၿပီ… ကြာရွင္းၿပီးၿပီဘဲ… သူ႕ကို အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါ့မယ္…

နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွ သူထြက္လာတယ္… ၀တ္ထားတာက ေတာက္ပေနၿပီး အသားျဖဴျဖဴေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲ စိုးထားတယ္… နေျမာဖို႔ ေကာင္းတာက သူ အျပင္ထြက္ခါနီးမွာ က်ေနာ့ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္တာ သူ႔အလွကို ေလ်ာ့ေစခဲ့တယ္… ဒီနာရီ၀က္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရံုးတက္ေနာက္က်ခဲ့တယ္…

ရံုးဆင္းၿပီးေနာက္ က်ေနာ္ အျပင္မွာဘဲ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနခဲ့တယ္… ပ်င္းဖို႔ေကာင္းေပမဲ့ သူမ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရတာထက္စာရင္ ေကာင္းပါေသးတယ္… ဒီလိုနဲ႔ ည၉နာရီအထိ အျပင္မွာဘဲ ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ စားၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္…

က်ေနာ္အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္ေတာ့… သူက ဧည့္ခန္းမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနတာကို ရုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္… က်ေနာ္၀င္လာတာကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္တယ္… က်ေနာ္လဲ သံသယ မ်ားစြာနဲ႔လသူ႕ေရွ႕မွာ ထိုင္လိုက္တယ္… ဘုရား… ဘုရား… က်ေနာ့ကို ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ငဲ့ေပးလို႔… သူ ဘာအၾကံအစည္ေတြ ရွိေနပါလိမ့္… က်ေနာ္ စကားတစ္ခြန္းကို သြားသတိရမိတယ္… သိုးေရၿခံဳထားေသာ ၀ံပုေလြ…

“ဒီေန႕ ငါလဲ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ၿပီးၿပီ… ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ လင္မယား မဟုတ္ေတာ့ဘူး… ငါက ရွင့္အိမ္ကို တစ္လငွားၿပီး ခဏေနေနေပမဲ့ … ငါစဥ္းစားမိတယ္… ငါတို႔ ဟို မလိုလားအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ… အထင္လြဲမွားမႈေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ငါတို႔ စည္းကမ္း ထုတ္ထားတာ ေကာင္းမယ္…”
ေျပာရင္းနဲ႔ သူစာရြက္တစ္ရြက္ကို ျငင္သာစြာထုတ္လိုက္တယ္… က်ေနာ့ေရွ႕မွာ စာရြက္ကို ကိုင္လႈပ္ျပၿပီး ေျပာလိုက္တယ္… “ရွင္ၾကည့္ၾကည့္လိုက္… သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ ေအာက္မွာ လက္မွတ္ထိုးလိုက္.. ငါတို႔တစ္ေယာက္တစ္ရြက္စီ ယူထားမယ္…”
က်ေနာ္စာရြက္ကိုယူၿပီး ၾကည့္ၾကည့္လိုက္တယ္…
နံပါတ္တစ္… ေရခ်ိဳးခန္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္က သံုးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က မည့္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ မ၀င္ရ… နံပါတ္ႏွစ္… တစ္ဦး၏ ခႏၶာကိုယ္ကို အျခားတစ္ဦးက မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္မွ မထိရ… ….. က်ေနာ္ေရတြက္ၾကည့္တာ စုစုေပါင္း ၂၆ ခ်က္ေတာင္ရွိတယ္… “သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ လက္မွတ္ထိုးလိုက္…” သူေဘာပင္ေတာင္ ႀကိဳျပင္ဆင္ထားၿပီးၿပီ…
အစကေတာ့ သူ႕ေဒါသကို ဆြ ေပးမလို႔ဘဲ… ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့… မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး… အမ်ားဆံုးရွိလဲ တစ္လဘဲေပါ့… ေအာင့္အီးၿပီးေတာ့ဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့မယ္… က်ေနာ္သူ႕ကို မ်က္လံုးေအးေအးနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္… ေဘာပင္ယူၿပီး က်ေနာ့ လက္မွတ္ကို ေကာက္ထိုးလိုက္တယ္…
“ဟုတ္ၿပီ… ဒီလက္မွတ္ထိုးေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးျပန္ဆပ္တဲ့အေနနဲ႔… ငါတို႔ အတူတူ ေနေနရတုန္းမွာ ရွင့္ကို ဆက္ၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်က္ေကၽြးမယ္… ”
ဒီစည္းကမ္းခ်က္ေတြ ရွိေနေတာ့ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ လြတ္လပ္မႈ မရွိေတာ့သလိုဘဲ…
အစပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရတယ္လို႔ ခံစားရတယ္… ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကလဲ အျပင္မွာဘဲ ဆက္ၿပီး ေ၀ွ႕လည္ေနၿပီး ထမင္းစားတဲ့ ေနရာကိုရွာေနတယ္…
ဟြန္႔… ထမင္းခ်က္ေကၽြးတာနဲ႔ ငါက ေက်းဇူးတင္ေနရမွာလာ… သိပ္ေပ်ာ္မေနနဲ႔… မစားဘူး…
မင္းရဲ႕ထမင္းဟင္းကို တစ္လ မစားရလို႔ ငါငတ္ၿပီး ေသမလားဆိုတာကို ၾကည့္ရေသးတာေပါ့… အင္း ေျပာသာေျပာတာ… ေလွ်ာက္လည္ပတ္ေနတုန္း သူမ်ားအိမ္က ထမင္းနံ႔ ဟင္းနံ႕ရလို႔ရွိရင္လဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားက်မိသား…
ပထမ တစ္ပတ္လံုးကေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းဘဲ… ဘာျပသနာမွ မျဖစ္လိုက္ဘူး…
တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္ အိမ္ထဲ၀င္လာတုန္း သူကအျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတယ္…
“အျပင္ထြက္မလို႕လာ?”… က်ေနာ့ပါးစပ္က လြတ္ကနဲ ထြက္သြားတယ္… သူဒီလို ညဖက္မွာ အျပင္ထြက္တာ ေနာက္ေရေမႊးဖ်န္းထားတာကို က်ေနာ္သိပ္သေဘာမက်ဘူး…
“ဟုတ္တယ္… လင္းလင္းက ဒီေန႔သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔တဲ့… ရွင္ၾကည့္ၾကည့္… ဒီေန႔၀ယ္ထားတဲ့ အကၤ် ီ … လွတယ္မွတ္လားဟင္…” သူ မွန္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ကိုယ္ကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္…

“အင္း မဆိုးပါဘူး… ငတံုးတစ္ေကာင္ကို ဖမ္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိႏိုင္ပါတယ္…” အ ေနတဲ့လူ ေတာင္သိတယ္… က်ေနာ့စကားက အေကာင္းေျပာေနတာမဟုတ္မွန္း…
“ရွင္… ” သူ႕မ်က္ႏွာမွာ မႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့ အမူအရာ ျပန္ေပၚလာၿပီ… ဒါေပမဲ့ ျပန္လွည့္သြားၿပီးေတာ့ မရယ္ခ်င္ရယ္ခ်င္နဲ႔ ခပ္တိမ္တိမ္  အသက္မပါတဲ႔ ရယ္သံနဲ႔ ရယ္လိုက္တယ္…
“ဟုတ္တယ္ေလ… အခုက လူလြတ္ဘ၀ ျပန္ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ငတံုးတစ္ေယာက္ကို အမိဖမ္းမယ္ဆိုလဲ ငါ့မွာ ဖမ္းခြင့္ရွိပါတယ္… ငါ့ကို တန္ဖိုးထားမဲ့ လူတစ္ေယာက္ ထြက္ေပၚလာမွာဘဲ… ရွင္လဲ အသက္မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္… ကိုယ့္ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ၾကည့္ဦးေနာ္…” ေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေဒါသ အၾကည့္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္…
“ကဲ… ဒါဆိုရင္လဲ ဒီည ငတံုးႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ဖမ္းမိပါေစဗ်ာ… သူမ်ားက အိမ္ႀကီးႀကီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ရင္ ငါ့ကို ႏွစ္ညေလာက္ေတာ့ ေပးေနဦးေပါ့… ” “အိုး… ဒီစကားမ်ိဳးက သနားစရာေလးပါလား… ဘာလဲ… သ၀န္တိုေနတာလား?”… သူဟားဟားဟား ရယ္ေမာလိုက္တယ္…
“သြားေတာ့… သြားေတာ့… ငါမ်က္စိေနာက္တယ္…” က်ေနာ္ သူ႕ကို တံခါးပါဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္တယ္… သူမ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး အျပင္ထြက္သြားတယ္… က်ေနာ့ကို “ဟင့္” ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့ေသးတယ္… က်ေနာ္လဲ တံခါးကို ၀ုန္းခနဲ ပိတ္လုိက္တယ္…
မ်က္စိေနာက္တဲ့လူ မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်ေနာ္လဲ အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး… ညီမေလးေတြနဲ႔ေလွ်ာက္ က်ဴေတာ့တာေပါ့… ထိန္းခ်ဳပ္မဲ့လူမရွိေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ရာေျပာလို႔ရၿပီ… ေ၀း….
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေနလို႔မေကာင္းေနဘူး… က်ေနာ္ တကယ္ဘဲ သ၀န္တိုေနတာလား?
က်ေနာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရယ္ခ်င္လာတယ္… ေလွ်ာက္စဥ္းစားမေနပါနဲ႔… ကြာရွင္းဖို႕ဆိုတာလဲ က်ေနာ္စၿပီး ေျပာခဲ့တာပါဘဲ…
အခ်ိန္ ၂ နာရီေလာက္ၾကာၿပီးေတာ့… သူျပန္လာပါၿပီ… သူ က်ေနာ့ေရွ႕ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္တုန္း သူ႕မ်က္ႏွာကို ေတြ႔လိုက္တယ္… မ်က္ႏွာပ်က္ေနတယ္… သူအိပ္ခန္းထဲကိုဘဲ တိုက္ရိုက္၀င္ၿပီး အိပ္လိုက္တယ္… ေရေတာင္မခ်ိဳးေတာ့ဘူး…
သူစိတ္မေကာင္းဘဲ ျဖစ္ၿပီးျပန္လာတာျမင္ေတာ့ က်ေနာ့ စိတ္ထဲမွာက ေပ်ာ္လာတယ္… ေဟေဟ… နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္… က်ေနာ္လဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔ အိပ္ခ်လိုက္တယ္…
ညသန္းေခါင္မွာ သူ႔ရဲ႕စူးရွတဲ့ အသံေၾကာင့္ လန္႔ႏႈိးလာခဲ့တယ္… ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကို ထၾကည့္မယ္လုပ္တုန္း သူက အိပ္ခန္းထဲကေန ညအိပ္၀တ္နဲ႔ေျပးထြက္လာတယ္… ဆိုဖာေပၚခုန္တက္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့လည္ပင္းကို တုန္တုန္နဲ႔ အေသဖက္ထားတယ္…
“ဘာျဖစ္တာလဲ?” က်ေနာ္သူ႕ ေနာက္ေက်ာကို ပုတ္ၿပီးေမးလိုက္တယ္… “ပိုးဟပ္… ” သူဒီစကား ႏွစ္လံုးေျပာလုိက္တာနဲ႔ က်ေနာ္သေဘာေပါက္သြားၿပီ…. ဒီ မိန္းမေတာ့ေလ… က်ေနာ့အေပၚမွာသာ ေမာက္ေမာက္မာမာ ဆက္ဆံတာ… အေကာင္ေသးေသးေလးေတြက်ေတာ့ အေသေၾကာက္တတ္တယ္… ပိုးဟပ္… ၾကြက္… ေၾကာင္… ေခြး… စတာေတြ… ေတြ႔လိုက္တိုင္း ေအာ္လိုက္တာ ေန႔၀က္ေလာက္ၾကာတယ္… က်ေနာ္ေခြးေလးတစ္ေကာင္ ေမြးခ်င္တာေတာင္ မေမြးလိုက္ရဘူး…
“လိမၼာတယ္… မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့ေနာ္… ”က်ေနာ္ ခါတိုင္းလိုဘဲ သူ႕ကိုႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္တယ္… အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ပိုးဟပ္ကို ေခ်မႈန္းေပးမယ္ေပါ့… အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ေနရာ အႏွံ႕ရွာေပမဲ့ အရိပ္ေတာင္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး… ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္…
က်ေနာ္ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ့ လည္ပင္းကို ျပန္ဖက္ထားၿပီး… “ေသသြားၿပီလား?” သူမ်က္ႏွာ မွာ ေၾကာက္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္ ထြက္လာတယ္… ဒါေပမဲ့ ညဘက္ မီးမွိန္ ေအာက္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္ေပၚ မိုးေရစက္တင္ေနသလို ခံစားခ်က္ေလးကိုေပးတယ္…
“အင္း… ငါရိုက္သတ္လိုက္ၿပီ…မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့… ျပန္အိပ္ေတာ့… ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မနက္ဖန္ရံုးတက္ရဦးမယ္… ” က်ေနာ္သူ႔ကို လိမ္လိုက္တယ္… က်ေနာ္သိတယ္ သူ႕ကို ရွာမေတြ႕ဘူး… မရိုက္သတ္လိုက္ရဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ က်ေနာ့ကို ထပ္သြားရွာခိုင္ဦးမွာ ေသခ်ာတယ္… က်ေနာ္လဲ ဒီည အိပ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး… “ငါမအိပ္ရဲဘူး… ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူး…”
“နင္ေမ့သြားၿပီလား… ငါတို႔ ကြာရွင္းၿပီးသြားၿပီေလ… ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕စည္းကမ္းခ်က္ထဲက နံပါတ္ ၂ တစ္ခ်က္ကိုလဲ ခ်ိဳးေဖာက္လိုက္ၿပီ… နင္ဦးဆံုး ငါကို လာထိေနတယ္… ” က်ေနာ့ ေလသံက ေအးစက္ေနတယ္… “ဟြန္႔… ညေနကေတာ့ ငတံုးတစ္ေကာင္ကို သြားဖမ္းတယ္… ပုိးဟပ္ေတြ႕မွဘဲ ငါ့ကို သတိရတယ္…”
သူ ဒီစကားကို ၾကားၿပီးေတာ့ ခဏတာ ၿငိမ္သြားတယ္… ပါးစပ္ကို ကိုက္ၿပီး “ေဆာရီး…” လို႕ တစ္ခြန္းေျပာၿပီး အခန္းထဲ ၀င္သြားတယ္… ၿပီးေတာ့ “၀ုန္း” ဆိုတဲ့ တံခါးပိတ္သံကိုၾကားလိုက္ရတယ္…
က်ေနာ္လဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ထိုင္ေနၿပီး ရုတ္တစ္ရက္ ကိုယ့္ပါးကို ကိုယ္ တစ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္…
က်ေနာ္ ဆိုဖာေပၚမွာ အိပ္ေနတာ… အိပ္ခ်င္စိတ္တစ္စက္မွ မရွိဘူး… ၀ိုးတိုး၀ါးတားမွာ အိပ္ခန္းထဲက ငိုသံကို ၾကားေနရသလိုဘဲ… ၀င္သြားရမလား မ၀င္ရဘူးလား ဆိုတာကို စိတ္ထဲမွာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနတယ္… ကိုယ့္ပါးကို ကိုယ္ ျပန္ခ်မိတယ္… ေယာက်္ားဆိုရင္ ၀င္သြားကြာ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
က်ေနာ္ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္… သူေစာင္ထဲမွာ ငိုေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္… က်ေနာ္ ကုတင္ေဘးမွာထုိင္ၿပီး ေစာင္ကို လွန္လိုက္တယ္… သူ႔ကို ညင္ညင္သာသာေလး ေမးလိုက္တယ္… “ဘာျဖစ္ေနတာလဲ?” အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရရင္ သူ႕ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲေနတာကို ျမင္ရတာ စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကို နာၾကင္ေစတယ္ဗ်ာ…
“ရွင္ ဘာ၀င္လာလုပ္တာလဲ… ငါတို႔ ကြာရွင္းၿပီးသြားၿပီ မဟုတ္လား… ရွင့္ရဲ႕ ဂရုစိုက္မႈေတြ မလိုခ်င္ပါဘူး… ထြက္သြား… ထြက္သြား… ” သူက်ေနာ့ကို တြန္းထုတ္တယ္… ေခါင္းအံုးနဲ႔ ေပါက္တယ္…
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ… ခုဏက ငါစကားေျပာမွားသြားတာ… ငါ့ကို ခြင့္လြတ္ပါေနာ္… ”
က်ေနာ္ သူဘာျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး… သူ႕ကိုရင္ခြင္ထဲမွာ ဆြဲသိပ္ထားလိုက္တယ္… သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းေပးလိုက္တယ္… သူကလဲ က်ေနာ့ကို ထပ္ၿပီး မေအာ္ေနေတာ့ပါဘူး… က်ေနာ့လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္ထားၿပီးေတာ့ အားရပါးရကို ငိုေတာ့တာဘဲ…
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငိုရင္းနဲ႔ ဒီေန႔ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာျပတယ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႕ဟို သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမဆန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း လင္းလင္းက သူ႕ကို မိတ္ဆက္ေပးတဲ့လူက အေဖ့အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အဖိုးႀကီး… ခဏဘဲ ေတြ႕ရေသးတယ္… လက္ကိုင္ေျခကိုင္လုပ္လာၿပီ… လင္းလင္းကလဲ သူ႔ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေသးတယ္… နင္က တစ္လင္ကြာထားၿပီဘဲ… ဒီအဖိုးႀကီးနဲ႔ဆို မဆိုးပါဘူး…
“ငါ ကြာရွင္းဖူးတာနဲ႕ သူမ်ားထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္ေနၿပီလား… ငါတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ကြာရွင္းရတာလဲ… ” သူ ငိုရင္းနဲ႔ က်ေနာ့ကိုေမးတယ္… က်ေနာ့လည္ပင္းကို ဖက္ထားတာ မလြတ္ဘူး…
က်ေနာ္ သူ႔ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖမရွိဘူး… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ မသိဘူး…
သူက်ေနာ့လည္ပင္းကို ဖက္ထားတာ အရမ္းကို နာေနၿပီ… ဖက္မယ္ဆိုရင္လဲ ဆက္ဖက္ထားပါေစ… ေသမွမေသႏိုင္တာ… ေနာက္က်ရင္ အတူတူမွ မေနရေတာ့တာ… ဖက္ေစခ်င္ရင္ေတာင္ အခြင့္အေရး မရွိေတာ့ပါဘူးေလ… ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္လံုး ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္…
ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနေတာင္ထြက္ေနပါၿပီ… က်ေနာ္က သူ႔ကိုဖက္ထားေသးတယ္… သူကလဲ က်ေနာ့လည္ပင္းကို ဖက္ထားေသးတယ္… က်ေနာ္ မလႈပ္ရဲဘူး… သူ႕အိပ္မက္ေကာင္းေလးကို လႈပ္ႏိုးမိမွာ စိုးလို႔… ဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးမရွိတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ… ၂ ေယာက္သား အတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ၾကာလာေလ… မနက္ခင္း မိုးလင္းတိုင္းမွာ ဒီလို ခံစားခ်က္ဟာ ေပ်ာက္ဆံုးေလ ျဖစ္ေနတယ္…
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ဟာ အျမဲတမ္းလိုလို အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ၾကားက ႏိုးထလာရသလိုဘဲ… တစ္ဖက္လူကို ညည္းညဴေနၿပီး ရံုးတက္ဖို႕ကို ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္… က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုအေျခအေနထိ ေရာက္သြားရပါလိမ့္…
သူလဲ ႏိုးလာၿပီ… သူသတိထားမိလိုက္တယ္… လည္ပင္ကို ဖတ္ထားတဲ့လက္ကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္… “ေမာနင္း… ” က်ေနာ္လဲ ဖက္ထားတဲ့လက္ကို ကမန္းကတန္း ဖယ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကေန ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္…
“မေန႔ညက… ”
“မေန႔ညက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူ… ရံုးတက္ဖို႔ျပင္ေတာ့… ေနာက္က်ေနဦးမယ္…”
အဲဒီလိုမ်ိဳး တစ္ညတာ ရွိလိုက္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခအေနဟာ ေျပာင္းလဲမႈ နည္းနည္းေလး စျဖစ္လာတယ္…
ရံုးဆင္းေတာ့ လမ္းမွာ သူႀကိဳက္တဲ့ ဆႏြင္းမကင္း ေရာင္းေနတာေတြ႕ေတာ့ ၀ယ္လိုက္တယ္… ၀ယ္ၿပီးခါမွ ေတြေ၀ေနရတယ္… အိမ္ဘဲ ျပန္ရင္ေကာင္းမလား… ခါတိုင္းလိုဘဲ ေလွ်ာက္ပတ္ေရၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္ ေကာင္းမလား…
“အစ္ကို ဒါကေတာ့ အခုေလာေလာလပ္လပ္ေလး ထြက္လာတာ… ျမန္ျမန္စားေလ စားလို႕ေကာင္းေလဘဲ… ၾကာသြားရင္ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး…” ေရာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက က်ေနာ့ကို ေျပာလိုက္တယ္…
က်ေနာ္လဲ မ်က္ႏွာေျပာင္နဲ႔ အိမ္ကိုဘဲ ျပန္လိုက္တယ္… အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူက ထမင္းဟင္းခ်က္ေနတယ္… “အင္း… အင္း… ငါလမ္းမွာ ဆႏြင္းမကင္းေရာင္းေနတာေတြ႕လို႔ ၀ယ္လာလိုက္တယ္…” မီးဖိုခန္းထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို ေျပာျပလိုက္တယ္…သူ၀မ္းသာစြာနဲ႔ဘဲ ထြက္လာၿပီး တစ္တံုးယူစားလုိက္တယ္…
“လက္သြားေဆးေတာ့… ထမင္းစားရေအာင္…”
ထမင္းစား စာပြဲေပၚက ဟင္းေတြျမင္ေတာ့ က်ေနာ့ အႀကိဳက္ဟင္းေတြဘဲ… စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္… ျပန္ၿပီး ေရတြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အျပင္မွာ စားေနရတာ ရက္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီ… သူလုပ္တဲ့ ဟင္းေတြက အရမ္းကို ေမႊးတာဘဲ…
“စားေတာ့…”
က်ေနာ္လဲ ထမင္းပန္ကန္ကို ယူၿပီးစစားေတာ့တယ္…
“ျဖည္းျဖည္းစား… နင္ေနဦးမယ္…ေရာ့… ဟင္းရည္ေသာက္ဦး…” က်ေနာ့ကို ဟင္းရည္တစ္ခြက္ ခပ္ေပးလိုက္တယ္…
“ေရာ့… ဒါေလးက လတ္ဆပ္တယ္…” က်ေနာ့ကို ဟင္းတစ္ဇြန္းထည့္ေပးလုိက္တယ္…
“ရွင္ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္သြားတယ္… ေနာက္က်ရင္ အျပင္မွာ မစားနဲ႔ေတာ့… ေစ်းႀကီးၿပီး အဟာရလဲ မျဖစ္ဘူး… အိမ္ဘဲ ျပန္စားေတာ့…”
စားၿပီးလို႔ က်ေနာ္ ပန္ကန္ေဆးဖို႔ ျပင္ေနတုန္း…
“ထားပါေတာ့… အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ေတာင္ ၾကာေရာေပါ့… ရွင္ ေဆးတာ တစ္ေခါက္မွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး… ငါဘဲ ေဆးလိုက္ပါ့မယ္…”
“ငါ…”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး… ငါလဲ အက်င့္ပါေနပါၿပီ… သြား တီဗြီ သြားၾကည့္ေတာ့… ငါခဏေလး သိမ္းလိုက္ရင္ ၿပီးပါၿပီ…”
က်ေနာ္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ ထည့္လိုက္တယ္… သူ႕အတြက္လဲ တစ္ခြက္ထည့္ေပးလုိက္တယ္…
သူ ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ က်ေနာ့ေဘးမွာ လာထိုင္လိုက္တယ္… က်ေနာ္လဲ ထည့္ထားတဲ့ ေရေႏြးခြက္ကို သူ႕ေရွ႕ပို႕ေပးလုိက္တယ္…
“နင္ ဘယ္လိုင္းၾကည့္ခ်င္လဲ…” က်ေနာ္သူ႕ကို ေမးလိုက္တယ္…
“ရွင္ ဒီေန႔ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ထိ အားနာေနရတာလဲ… ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး… ” သူရယ္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္…
က်ေနာ္လဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကိုယ့္ေခါင္းကို ပြတ္ၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္… “ငါအရင္က အရမ္းဆိုးလို႕လား…” “ဆိုးတယ္? ဘယ္သူက ရွင့္ကို ဆိုးတယ္လို႔ေျပာေနလို႔လဲ… ရွင္က ပ်င္းတာ… အခု ငါတို႔ ကြာရွင္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ရွင္လဲ ရွင့္ အ၀တ္ေတြ ဘယ္လို ေလွ်ာ္ရမလဲဆိုတာ ေမ့ေနၿပီ… မစဥ္းစားၾကည့္ဘူးလား… ရွင့္အ၀တ္ေတြကို ဘယ္သူေလွ်ာ္ေပးေနရတယ္လို႔… ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ေနာ္…”
“ကြာရွင္း… အင္း… ဟုတ္တယ္… ငါတို႔ကြာရွင္းၿပီးသြားၾကၿပီ…” က်ေနာ္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္…
သူလဲ ၿငိမ္သက္သြားတယ္…
အဲဒီညက က်ေနာ္တို႔ ၃နာရီေလာက္ အတူတူထိုင္ၿပီး တီဗြီၾကည့္ေနလိုက္တယ္… စကားမေျပာဘူး… လိုင္းမေျပာင္းဘူး… ဘာေတြၾကည့္ေနသလဲ ဆိုတာလဲ မသိလိုက္ဘူး… ရက္ ၃၀ဟာ ခဏေလးနဲ႔ ျပည့္သြားတယ္…အဲဒီေန႔က ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူက်ေနာ့ကိုေျပာလိုက္တယ္… အိမ္ရွာေတြ႕ၿပီတဲ့… ဒီအပတ္တနဂၤေႏြေန႔ဆို အိမ္ေျပာင္းလို႔ရၿပီ… ၾကားၾကားခ်င္း က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ လံုး၀ ဟာတာတာျဖစ္သြားတယ္…
စေနေန႔ဟာ ေရာက္လာတာ အရမ္းကိုျမန္တာဘဲ… က်ေနာ္ ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ေနၿပီး သူက်ေနာ့ေရွ႕ကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာနဲ႔ ပစၥည္းေတြသိမ္းေနတယ္…
အခန္းထဲမွာေတာ့ ရႈပ္ပြေနတယ္… ဒါေပမဲ့ ေလထုက ၿငိမ္သက္ေနတယ္… က်ေနာ္တို႔စကားမေျပာၾကဘူး… သူဘာမ်ားခ်န္ခဲ့မလဲ? က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ အရမ္းသိခ်င္ေနတယ္… ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္သူ႕ကိုမေမးဘူး…
“နင္ျဖည္းျဖည္းသိမ္း… ငါအျပင္ထြက္လိုက္ဦးမယ္…” သူ႕အေျဖမၾကားခင္မွာ ကတည္းက က်ေနာ္ အျပင္ထြက္သြားတယ္… အိမ္ အျပင္ဘက္က မိုးေကာင္းကင္ဟာ အရမ္းကိုျပာတယ္…
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္က ေလတံခြန္ အတူတူ လႊတ္ခဲ့တဲ့ တစ္ေန႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးတူတယ္…
အိမ္အျပင္က ေနေရာင္ျခည္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးႏုတယ္…
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က ဒီလိုဘဲ ငါတို႔ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့တာလား…
အိမ္အျပင္ဘက္မွာ စံုတြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္…
ငါတိုလဲ ဒီလိုဘဲ ခ်ိဳခ်ိဳၿမိန္ၿမိန္နဲ႔ ၃ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္…
“ေမေမ… ဦးငိုေနတယ္…” ေဘးက ကေလးေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ေမေမကို ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္… က်ေနာ္ မ်က္လံုးကို ပြတ္ၿပီး… အတင္းၿပံဳးျပလိုက္တယ္… “ဦး မ်က္လံုးထဲ ဖုန္၀င္သြားလို႕ပါ…” က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရယ္လိုက္ၿပီး ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေရြးလိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္…
ညေနေရာက္တဲ့အထိ အျပင္မွာ ေလွ်ာက္သြားေနတုန္းဘဲ…
ဖုန္းသံျမည္လာတယ္… သူ႕ဆီက စာ၀င္လာတာပါ… “ညစာ ခ်က္ၿပီးသြားၿပီ… ငါတို႔ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ အတူတူထမင္းစားရေအာင္…”
က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ကို ေျပးျပန္သြားတယ္…
အိမ္ထဲမွာ မီးပိတ္ထားတယ္… ထမင္းစားစာပြဲေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းထားတယ္… ဟင္ေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးစံုတယ္… ၀ိုင္တစ္ပုလင္းပါပါတယ္…
က်ေနာ္ သူ႕ကို မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ အနက္ေရာင္ဂါ၀န္ကို ၀တ္ထားတယ္…
“ငါတို႔ မဂၤလာေဆာင္တာ ၃ ႏွစ္ရွိၿပီ… ၀ိုင္ အတူတူမေသာက္ဖူးေသးဘူး…ဒီညၿပီးရင္ ငါလဲသြားရေတာ့မယ္…ငါတို႔ အတူတူ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ေသာက္ရေအာင္ေနာ္… ” သူေျပာေနရင္းနဲ႔ က်ေနာ့ ခြက္ထဲကို ၀ိုင္တစ္ခြက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္… “Cheers!” ခြက္ခ်င္းထိတိုက္လိုက္တယ္…
က်ေနာ္တို႔ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘူး… ဘာဆက္ေျပာရမွာလဲ? ဘာဘဲေျပာေျပာ မနက္ဖန္ရဲ႕ အေျဖကို မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့ပါဘူး… ေတာ္ပါၿပီ… မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ဘူး… အရက္ေသာက္ၿပီး ဟင္းေလးစားလိုက္တယ္… အေကာင္းဆံုးကေတာ့ မူးသြားရင္ အေကာင္းဆံုးဘဲ… ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ သူထြက္ခြာသြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနရင္အေကာင္းဆံုးဘဲ… သူထြက္သြားဖို႔က ေတာက္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းထားတာ မဟုတ္ဘူးလား… ဒီေလာက္ လွ်ာရွည္တဲ့ မိန္းမကို မၾကည့္ခ်င္ေနေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးလား… က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရမွာေလ!
ေနာက္က်ရင္ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္တာ ဘယ္ေလာက္ထိ ညနက္နက္ ေဘးမွာ သြားအိပ္ဖို႔ တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနမဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး… ဘယ္ေလာက္ထိမိုက္လဲ… ေရမခ်ိဳးဘဲ အိပ္ယာထဲ ၀င္ရင္လဲ ညစ္ပတ္တယ္လို႔ ေရရြတ္ေနမဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူး… ဘယ္ေလာက္ထိေကာင္းလဲ… ငါ မေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး… ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔… ဒီ၀ိုင္ဟာ ငါ့ပါးစပ္ထဲမွာ ခါးတီးေနရတာလဲ?
“ရွင့္ရဲ႕ အ၀တ္ေတြ ဘီရိုထဲမွာ ေသခ်ာ သိမ္းထားေပးၿပီ… ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ေျခအိတ္ေတြကေတာ့ ကုတင္ေအာက္က အံဆြဲထဲမွာ… ရွင္ အစာအိမ္မေကာင္းဘူး… ညဘက္သိပ္မနက္ေစနဲ႔… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ အစားေလးဘာေလး ခ်က္ေကၽြးဦး… ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အစားေတြ ၀ယ္ထည့္ထားေပးတယ္… ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ထမင္းခ်က္နည္းေလး သင္ထားဦး… အျပင္မွာဘဲ စားမေနနဲ႔… အစာအဟာရရွိေအာင္စား… ႀကံဳစားဘဲ လုပ္မေနနဲ႔…”
“ဒီတစ္လ ေဖေဖေမေမတို႔ကို လြဲေပးရမဲ့ ပိုက္ဆံလြဲေပးၿပီးၿပီ… ေနာက္လေတြမွာလဲ လြဲေပးဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး… အားရင္လဲ သူတို႕ဆီကို ဖုန္းဆက္ဦး… သူတို႕က နင့္ကို သတိရေနတယ္… ငါဒီေန႕ သူတို႕ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္ေသးတယ္… ေဖေဖ့ ဖုန္းက ပ်က္ေနတယ္တဲ့… ဒီေန႔ဘဲ ၾကံဳလို႔ ဟန္းဆက္ အသစ္တစ္လံုး ၀ယ္ထားေပးတယ္… အျမန္ေခ်ာပို႕နဲ႔ ပို႕ေပးလိုက္ဦး… ေဖေဖ အခုတေလာ ေျခလက္ေတြ ကိုက္ေနျပန္ၿပီ… ဟိုတစ္ေခါက္က ၀ယ္ထားေပးတဲ့ ေဆးလဲ ကုန္ေလာက္ၿပီ… ေရာ့ ဒါက ၀ယ္ရမဲ့ေဆးနာမည္နဲ႔ လိပ္စာ… မနက္ဖန္၀ယ္ၿပီး အျမန္ေခ်ာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးလိုက္… ”

“ငါတို႔ ကြာရွင္းလိုက္တဲ့အေၾကာင္း သူတို႔ကို မေျပာရေသးဘူး… နင္ ေနာက္က်ရင္ အခြင့္ၾကံဳမွဘဲ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး သူတို႔ကို ေျပာျပလိုက္ပါေတာ့… ေဖေဖက ဘာဘဲေျပာေျပာ သူ႕ကို စိတ္မဆိုးနဲ႔ ေနာ္… ဒါက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမအတြက္ သိုးေမြးအကၤ်ီ… မနက္ဖန္ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးလိုက္…”
သူ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု က်ေနာ့ကို မွာေနတယ္… က်ေနာ္ အားလံုးကို မွတ္မိခ်င္တယ္… အားလံုးကိုလဲ မမွတ္မိေစခ်င္ဘူး… က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး တံုးပါလားလို႔ ခံစားလာမိတယ္… အိမ္မွာ ၃ ႏွစ္ ၃ မိုးေနလာတာ… အားလံုးဟာ က်ေနာ္နဲ႔ စိမ္းေနသလိုဘဲ… က်ေနာ္ ေၾကာက္လာတယ္… တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေနသြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာ မသိဘူး…
“ဒါကေတာ့ လက္ထပ္တုန္းက ေမေမေပးထားတဲ့ လက္စြပ္ေလးပါ… ငါမယူသြားေတာ့ပါဘူး… ေမေမ့ကို ငါ့အစား ေတာင္းပန္ေပးလိုက္ေနာ္…” အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေနတဲ့ ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္ေလးပါ… အေရာက္ေတာက္လြန္းလို႔ က်ေနာ့ မ်က္စိကိုေတာင္ စူးရွမတက္မပါဘဲ…
“ငါယူသြားမဲ့ ပစၥည္းေတြက ငါတို႔ သေဘာတူထားတဲ့ ဟာေတြပါဘဲ…” သူမတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေလးဘက္ေတြကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးတယ္… “မရွင္းတာရွိလား?”
က်ေနာ္ မရွင္းတာ ဘာရွိလဲ… က်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး… က်ေနာ္သိတာ တစ္ခုဘဲ ရွိတယ္… က်ေနာ္သူ႔ကို ထြက္မသြားပါနဲ႔လို႔ အတားခ်င္ဆံုး အခ်ိန္မွာ သူက်ေနာ့ဆီက ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္…

သူက်ေနာ့ကို အျမဲေျပာတယ္… ေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးတဲ့… သူ က်ေနာ့ကို သိကၡာခ်ေနတယ္လို႔ဘဲ ထင္ခဲ့တယ္… အခုမွ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္… ဟုတ္ပါတယ္… က်ေနာ္ ေယာက်္ား မဟုတ္ပါဘူး… ကေလးေလး တစ္ေယာက္လိုဘဲ သူ႕ရဲ႕ ျပဳစုယုယမႈေအာက္မွာ ေနလာခဲ့တာပါ…
“နင္ေမးစရာ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ ငါတို႕ေစာေစာ နားၾကရေအာင္… ဒီညေတာ့ နင္ အခန္းထဲမွာ အိပ္လိုက္ ငါ ဆိုဖာေပၚမွာဘဲ အိပ္လိုက္မယ္… မနက္ဖန္ မနက္အေစာႀကီး ေျပာင္းေရႊ႕ေရး က လူေတြလာရင္ ႏိုးေနဦးမယ္… အထဲမွာဘဲ အိပ္လိုက္ေတာ့…”
က်ေနာ္လဲ ဘာဆက္ေျပာရမလဲမသိေတာ့ဘူး… ေခါင္းငံု႕ၿပီးေတာ့ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္တယ္… က်ေနာ္ တညလံုး မ်က္ႏွာက်က္ကိုဘဲ ၾကည့္ေနမိတယ္…
မနက္ မိုးလင္းလို႔ ေနေရာင္ျခည္ဟာ အခန္းထဲ၀င္လာတယ္… တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္တယ္… ပစၥည္းေရႊ႕သံၾကားလိုက္တယ္… သူ အလုပ္သမားေတြကို “သတိထား…” လို႔ ေျပာေနသံ ၾကားလိုက္တယ္… ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့ ရင္ခုန္သံကို က်ေနာ္ မၾကားရေတာ့ဘူး…
သူတံခါးေခါက္လိုက္တယ္… က်ေနာ္ကေတာ့မလႈပ္ဘူး…
“ငါသြားေတာ့မယ္… နင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းေကာင္းဂရုစိုက္ေနာ္… ” သူအခန္းထဲ မ၀င္လာဘူး… တံခါးကို ျခားၿပီး ေျပာလိုက္တယ္…
တံခါးပိတ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္… ဘာအသံမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ဘူး…
ငါတို႔ဘာျဖစ္လို႔ ကြာရွင္းရတာလဲ… ငါတို႔ဘာျဖစ္လို႔ကြာရွင္းရတာလဲ…
“အခ်ိန္ရရင္ လာလည္ဦးေနာ္…” အိမ္နီးနားခ်င္းေတြရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္…
“မင္းေယာက်္ားေကာ္ ဟုတ္ေသးလား?” စိတ္ထဲကေန က်ေနာ့ကို ေအာ္ေနတယ္…
မင္းေယာက်ာ္းဆိုရင္ အခုေျပးထြက္သြားလိုက္… တားလို႔မီေသးတယ္…
က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚက ခုန္ဆင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကိုေအာ္ေျပာလိုက္တယ္…
“ခဏေစာင့္… မသြားေသးနဲ႔ဦး…”
က်ေနာ္ ေလွခါးေအာက္ကို ေျပးဆင္းသြားတယ္… က်ေနာ္ဟာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္…
သူကားေဘးမွာ ရပ္ေနၿပီး က်ေနာ့ကို ၿပံဳးျပလိုက္တယ္…
“ေအာက္ဆင္းလာၿပီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ” သူ႕မ်က္လံုးေထာင့္မွာ မ်က္ရည္စက္ရွိေနတယ္…
“မင္းထြက္သြားရင္ ငါဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ…” က်ေနာ္သူ႕လက္ေမာင္းကို ဆြဲၿပီးေျပာလိုက္တယ္…
“ငါတို႔ ကြာရွင္းၿပီးသြားၿပီေလ…”
“ငါအခု နင့္ကို မသြားေစခ်င္ဘူး… ငါ နင္မရွိလို႔မျဖစ္ဘူး…” က်ေနာ္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေအာ္ေနမိတယ္… သူ႔ကို ေတာင္းပန္ေနမိတယ္…
“ကြာရွင္းဖို႔ဆိုတာ ရွင္ စ ေျပာတာေလ…”
“ငါမွားမွန္းသိတယ္… ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ… ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါေနာ္…”
“ရွင္က ေယာက်္ားေလ… ဒီေလာက္ လူအမ်ားႀကီးေရွ႕မွာ ငိုေနရလား…” သူ႕႔လက္နဲ႔ က်ေနာ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေနတယ္… သူလက္ေတြက ေအးစက္လို႔…
“မင္းသာ ျပန္လာမယ္ဆိုရင္ ငါေယာက်ာ္းမလုပ္ဘူး…”
“ငါတို႔ ေရွ႕ေရွ႕ေနာက္ေနာက္ အတူတူေနလာခဲ့တာ စုစုေပါင္း ၆ ႏွစ္ရွိၿပီ… လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း နင္ငါ့ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး… ငါဘာလိုခ်င္သလဲဆိုတာ နင္မသိဘူး… ငါဘာေတြ စဥ္းစားေနလဲဆိုတာ နင္ မေမးဘူး… ငါနင့္ကုိ ေျပာျပန္ရင္လဲ လွ်ာရွည္တယ္ ျဖစ္ဦးမယ္… ဒါေပမဲ့ ရွင္သိလာ… ဒီ ၃ ႏွစ္လံုးလံုး ငါ အရမ္းပင္ပန္းခဲ့တယ္… ရွင့္ကို ခ်စ္တယ္… ဒီအခ်စ္ကို ထိန္းထားဖို႔အတြက္ ငါ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္…”
“ေတာင္းပန္ပါတယ္… ငါ့ကို အခြင့္အေရး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေပးပါေနာ္… ငါ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးဆံုးရႈံးခဲ့တယ္… ငါဆက္ၿပီး မမွားခ်င္ေတာ့ဘူး… နင္ကလဲ ငါ့ကို ခ်စ္ေနေသးတာဘဲ… ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ ထြက္မသြားပါနဲ႔ေနာ္…” က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ ေအာင့္ေနတယ္… ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ေျပာထြက္လာရတာလဲ…
“ငါတို႔ က ကြာရွင္းၿပီးသြားၿပီဘဲ… ရွင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ က်မကို လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းရမွာေပါ့… ” သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ အမူအရာေလး ေပၚေနတယ္…
“ေကာင္းၿပီ… လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမယ္… ငါေတာင္းပန္ပါတယ္… နင္ငါ့ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါေနာ္… ” က်ေနာ္ ဒူးတစ္ဖက္ ေထာက္ၿပီး သူ႔ကို ဒုတိယ အႀကိမ္ လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းခဲ့တယ္…
“လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းတာ ႏွင္းဆီပန္းရယ္ လက္စြပ္ရယ္လိုတယ္… နင့္မွာ ရွိလို႔လာ?”
ႏွင္းဆီ… လက္စြပ္… ဘုရား ဘုရား… အခုခ်ိန္ ဘယ္မွာ သြားရွာရမွာပါလိမ့္…
“ငါတို႔ အိမ္က သမီးေလး မေန႔ကမွ ႏွင္းဆီပန္းတစ္စည္း ရထားတယ္ေဟ့… ေကာင္ေလး… နင္ အျမန္လာယူ…” ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးက က်ေနာ့ကို ေအာ္ေျပာေနတယ္…
က်ေနာ္လဲ ဟို ေက်ာက္စိမ္းလက္စြပ္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္…
အိမ္ေပၚေျပးတက္သြားၿပီး ေဘးအိမ္ထဲကို ၀င္ၿပီး ပန္းစည္းယူလိုက္တယ္… က်ေနာ့အိမ္ထဲကို ၀င္ၿပီး ဟိုလက္စြပ္ကို ရွာတယ္… ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုရွာရွာ ရွာမေတြ႕ဘူး…
ဘာျဖစ္လို႔လဲ… ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို အေရးႀကံဳလာမွ လာေနာက္ေနရတာလဲ… လက္စြပ္က ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္… က်ေနာ္ တစ္အိမ္လံုးကို ေမြေနာက္ရွာေနတုန္း သူ အခန္းထဲကို ေရာက္လာတယ္… သူ႔ေနာက္မွာက အိမ္နီးနားခ်င္း ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြ…
က်ေနာ္သူ႕လက္ကိုဆြဲလိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပန္းကို သူရင္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္…
“ငါ လက္စြပ္ ရွာမေတြ႕ေသးဘူး… ငါ့ကို အရင္ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါေနာ္…”
သူ ရုတ္တရက္ ပါးစပ္ေလးဟ ၿပီး ရယ္သံ တစ္ခ်က္ထြက္လာတယ္…
ၿပီးေတာ့ သူ႕အိတ္ထဲက ဗူးေလးတစ္ခု ယူထုတ္လာတယ္…
ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေတာက္ပေနတဲ့ အစိမ္းေရာင္ လက္စြပ္ေလးက အထဲမွာကိုး…
“ေဆာရီးပါ… ငါအပိုပစၥည္းတစ္ခု ယူသြားမိၿပီနဲ႔တူတယ္…” သူ က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲကို ခို၀င္ၿပီးေတာ့ ရယ္ေမာလိုက္တယ္…

gentlemen ဟူသည္



သတင္းဘုရင္
Facebook အတြင္းမွ gentlemen ဟု ယူဆရသူမ်ား၏ gentlemen မဆန္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ား
http://kingsofnews.blogspot.com/2013/11/facebook-gentlemen-gentlemen.html
Gentlemen ဆိုသည့္ အသံုးအႏႈန္းသည္ လူႀကီးလူေကာင္းဟု ေခၚဆိုသည္ကို အမ်ားစု သိရွိၿပီး ျဖစ္၍ အထူးတလည္ ေျပာဆိုေနရန္မလိုေသာ္လည္း လူႀကီးလူေကာင္းဟူသည္ မိမိလုပ္ကိုင္ေနေသာ အလုပ္၊ မိမိပိုင္ဆိုင္မႈအဆင့္အတန္းႏွင့္ လံုး၀ပတ္သက္သည္ဟုဆိုၾကလွ်င္မူ ျငင္းဆိုရေပမည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ လူႀကီးလူေကာင္းဟူသည္ အေပၚယံအသြင္အျပင္ ေကာင္းမြန္ေသာ လူႀကီးလူ ေကာင္းႏွင့္ အတြင္းစိတ္ ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။ သို႕ေသာ္ အတြင္းစိတ္ ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းကိုသာ လူႀကီးလူေကာင္း အစစ္အမွန္ဟု ေခၚဆိုထုိက္ေပသည္။

အေပၚယံ အသြင္အျပင္ေကာင္းမြန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ရန္မွာ မခက္ခဲလွေပ။ အမ်ိဳးအႏြယ္ သန္႕ျခင္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္တတ္ျခင္း၊ ေျပျပစ္ေသာ အမူအရာရွိျခင္း စသည္တို႕အျပင္ အမ်က္ေဒါသ ကို မေဖာ္ျပဘဲ ခ်ဳပ္တည္းထားတတ္ျခင္းဟူေသာ သိမ္းဆည္းမႈရွိလွ်င္ အေပၚယံ အမ်ိဳးအစား လူႀကီးလူ ေကာင္းျဖစ္ၿပီဟု ေခၚဆိုႏုိင္ေပၿပီ။ ဤသည္မွာ ျပင္ပကမၻာမွ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား၏ အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္ ခ်က္မ်ားပင္။
facebook ေလာကမွ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားကား profile အမွန္သံုးသည္။ အလုပ္အကိုင္၊ ပညာ အဆင့္အတန္းျမင့္သည္။ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ ယဥ္ေက်းစြာ စကားေျပာဆို သည္။ အယူအဆတစ္စံုတစ္ရာ မတူပါက သူတစ္ပါးကို ယဥ္ေက်းစြာ တိုက္ခိုက္တတ္သည္။ သူတစ္ပါးက တိုက္ခိုက္လာလွ်င္လည္း ယဥ္ေက်းစြာ နာလိုခံခက္ ျပန္ေျပာတတ္သည္။ ထုိကဲ့သို႕ေသာ လူအမ်ိဳးအစားကို facebook ေလာကမွ အေပၚယံ လူႀကီးလူေကာင္းဟု ေခၚဆိုထုိက္မည္ထင္သည္။ ဤသည္ကား မိမိ၏ တစ္ကိုယ္ရည္ အေတြးအျမင္သာျဖစ္ပါသည္။

အတြင္းစိတ္ ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းအျဖစ္ကိုကား ေတာ္ရုံလူ မရႏုိင္ေပ။ အၾကင္သူသည္ အေပၚယံအားျဖင့္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲက ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္၊ အ၀တ္အစားမွာလည္း ေတာ္စြ ေလ်ာ္စြ ၀တ္ခ်င္ ၀တ္မည္၊ သုိ႕ရာတြင္ အတြင္းစိတ္သေဘာမွာမူကား ဇမၺဴရစ္ေရႊစင္ႏွင့္ ပမာႏႈိင္း၍ ရေလာက္ ေအာင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ေနစိတ္ထားရွိလွ်င္ ထိုသူသည္ အတြင္းစိတ္ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီး လူေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဤမွ်ႏွင့္ေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းစာရင္းမ၀င္ေသး။
တည့္မတ္ႀကံ့ ခိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္ရွိျခင္း၊ အခါခပ္သိမ္းမွန္ေသာ စကားကိုဆိုျခင္း၊ တစ္ဖက္သား အေပၚတြင္ မတရားျပဳဖို႕ ရြံ႕ရွက္ျခင္း၊ ကိုုယ့္သိကၡာကိုယ္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္ မလုပ္တတ္ မႀကံတတ္ျခင္း၊ ၾကင္နာ သနားတတ္ျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားျခင္း စေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား အျပည့္အ၀ပါရွိပါမူ အျပည့္အ၀ လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ၿပီဟု ေျပာႏုိင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႕ လူႀကီးလူေကာင္းအမ်ိဳးအစားသည္ လူခ်မ္းသာ ပညာတတ္ အသုိင္းအ၀ိုင္း တြင္သာ အၿမဲရွိလိမ့္မည္ဟု မဆိုႏုိင္ေပ။ ဆင္းရဲသား အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ ျမင့္ျမတ္သည့္ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ေပၚထြက္လာေလ့ရွိပါသည္။

Facebook ေလာကတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားစြာ ရွိပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္ႀကံဳ ဆံုဖူးျခင္းမရွိ၍ ယခုအထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မရွိေသးဟုသာ ဆိုရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ facebook user မ်ားသည္ ပထမအမ်ိဳးအစား လူႀကီး လူေကာင္းမ်ားျဖစ္ေအာင္သာ အားထုတ္ေနၾကသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ေတြ႕ရွိေနရပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပါနည္း။
ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အေပၚယံကိုသာ ပိုမို မက္ေမာတြယ္တာတတ္ေနၾကၿပီေလာ။ အတြင္းစိတ္ျဖဴ စင္မႈ၊ သူတစ္ပါးအား စာနာမႈ၊ မိမိႏွင့္ စကားေျပာေနသူကို လူႀကီးလူငယ္မေရြး ေလးစားစြာ ဆက္ဆံမႈ၊ လူငယ္မ်ားႏွင့္ မိမိထက္ ပညာနိမ့္ပါးသူမ်ား၏ အျမင္မ်ားကို ေလးစားစြာ လက္ခံေပး၍ အျမင္မတူျခင္း တစ္စံုတစ္ရာရွိလွ်င္လည္း ေရးသားသူ စိတ္အနာတရမျဖစ္ေအာင္ ေစတနာျဖင့္ ယဥ္ေက်းစြာ ေဆြးေႏြးမႈ၊ မိမိအား ဆဲဆိုတုန္႕ျပန္လာပါက ထိုကဲ့သုိ႕ အျပဳအမူကို လက္မခံႏုိင္ေၾကာင္း ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္ေျပာမႈ စေသာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ျခင္း အစစ္အမွန္မ်ားကို မေတြ႕ရဘဲ မိမိႏွင့္ အျမင္မတူညီရုံမွ်ကေလးႏွင့္ သူမ်ားေနာက္ကြယ္တြင္ ထိုသူ သိကၡာတစ္စံုတစ္ရာက်ဆင္းေအာင္ ၀ါဒျဖန္႕ခ်ိေနမႈ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ မိမိကို လာေရာက္ဆက္ဆံပါက မႀကိဳက္သည့္ အခ်က္မ်ားကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ အလွ်င္းမရွိဘဲ သူတစ္ပါးစိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္လုိက္မာန္ပါ အားတက္သေရာ လုပ္ေဆာင္ေနမႈ အစရွိသည့္အရာ မ်ားကိုသာ တြင္တြင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေတြ႕ေနရသည္။

အသိမၾကြယ္ေသးသည့္ လူငယ္မ်ား၊ ပညာႏုံနဲ႕သူမ်ားက ထိုကဲ့သို႕ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္ကို ခြင့္လႊတ္ နားလည္ ေပး၍ရေသာ္လည္း ပညာတတ္၊ ေယာက်ာ္းရင့္မာႀကီးမ်ား ( မိန္းကေလးမ်ား လုပ္ေဆာင္သည္ကို မေတြ႕ရသလာက္ရွားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕၍လည္း ျဖစ္မည္ ) ၊ ျပင္ပေလာကတြင္ လူႀကီးလူေကာင္း မ်ားျဖစ္သည္ဟု ယူဆရသူမ်ားက ထုိကဲ့သို႕ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္းကိုမူ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ ေနရပါ သည္။
ျပင္ပ လူျမင္ေသာ ေနရာတြင္သာ လူႀကီးလူေကာင္းအျဖစ္ ခံယူမည္။ လူခ်င္းမျမင္ရေသာ အင္တာနက္ ေလာကႀကီးထဲတြင္ ထိုကဲ့သို႕ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္စရာမလုိဟု မိတ္ေဆြတို႕က သတ္မွတ္ လိုက္ၾကၿပီေလာ။ မိတ္ေဆြတို႕က အသိမၾကြယ္ေသးသူမ်ားကို လူႀကီးလူေကာင္းဆန္သည္ဟု ယူဆရေသာ စကားလံုးတို႕ျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း တိုက္ခိုက္ေျပာဆိုေနေသာ္လည္း မိတ္ေဆြတို႕၏ အတြင္းစိတ္ ပံုရိပ္တို႕ကို မိတ္ေဆြတို႕ သံုးႏႈန္းသြားေသာ စကားလံုးတိုင္းက ထင္ဟပ္လ်က္ရွိေနသည္ကို သတိထား တတ္သူတိုင္း ျမင္ႏုိင္ပါသည္။

Facebook ေလာကကို ျပင္ပ လူမႈကြန္ယက္အစစ္အမွန္အျဖစ္ ယူဆၾကည့္ၾကမည္။ လူတစ္ဦးစီ၏ wall မ်ားသည္ ထိုသူတို႕၏ ေနထိုင္ရာအိမ္မ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ လူတစ္ဦးစီ၏ တင္ထားေသာ post မ်ားေအာက္ရွိ comment မ်ားေနရာသည္ ထိုသူ၏ ရင္းႏွီးေသာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ လူတစ္ဦးကို မိမိေဆာင္းပါးတြင္ tagging လုပ္ျခင္းသည္ မိမိေရးသားခ်က္မ်ားကို ေ၀ဖန္ေပးရန္ မိမိ၏ အိမ္သို႕ ဖိတ္ေခၚျခင္းမည္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါေတာ့မည္။ မိတ္ေဆြတို႕သည္ ျပင္ပတြင္ သူတစ္ပါးအိမ္သို႕ သြားလည္ဖူးၾကမည္သာ။ အိမ္ရွင္ႏွင့္ စကားစျမည္လည္း ေျပာဆိုဖူးၾကမည္ သာ။ ဧည့္သည္အျဖစ္ သူတစ္ပါးအိမ္သို႕ သြားေရာက္ေနစဥ္ အိမ္ရွင္ႏွင့္ သေဘာမတူသည္ရွိခဲ့ေသာ္ မိတ္ ေဆြတို႕သည္ အိမ္ရွင္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစရန္ ျပန္လည္ ျငင္းခံုၾကပါ၏ေလာ။ ျပန္ျငင္းခံုသည္ဟု ေျဖေသာ မိတ္ေဆြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးကို ဆက္လက္မဖတ္ရႈေတာ့ရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးသည္ gentlemen မ်ားကိုသာ ေဆြးေႏြးထားေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္ေန၍ပင္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္ေျပာပါမည္။ ကိုယ္ႏွင့္ မခင္ေသာ သူတို႕၏ ေဆြးေႏြးပြဲသို႕ မည္သူမွ် ဖိတ္ေခၚျခင္း မျပဳဘဲ အိမ္ရွင္ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ အတင္း၀င္ေရာက္ျငင္းခံုျခင္းကို လူႀကီးလူေကာင္းတို႕ လုပ္ၾကပါ၏ေလာ။ လုပ္သည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မေျပာလိုေတာ့ၿပီ။ လူႀကီးလူေကာင္းဟု ယူဆထား ေသာ မိမိတို႕၏ အျပဳအမူမ်ားကို လူမႈကြန္ယက္တြင္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ၾကပါ။ ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ လူႀကီးလူေကာင္း ဆက္လက္ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ မိမိႏွင့္ အုပ္စုတူသူမ်ား၏ လူႀကီးလူေကာင္းဟု သတ္မွတ္ျခင္း ကိုလည္း ဆက္လက္ခံရႏုိင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသို႕ သူမ်ား post တုိင္း ငပြႀကီး လုပ္ေနသူမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ မိတ္ေဆြႏွင့္ အျမင္မတူသူမ်ားကျဖင့္ လူႀကီးလူေကာင္းဟု မသတ္မွတ္ေပးႏုိင္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ေန႕သ၌ အထက္တန္းစားမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကစဥ္ ဖိနပ္ထူထူႀကီးႏွင့္ အကၤ်ီပြႀကီး ၀တ္ထားေသာ လယ္သမားႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ၾက၍ လူႀကီးျဖစ္သူက ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သကာ အာလာပ သလႅာပ စကားေျပာၿပီးမွ ခြဲခြာ သြားၾက၏။
လယ္သမားႀကီး မ်က္ကြယ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါ လူငယ္က ဤမွ်ေလာက္ လူရည္လူေရာင္ ညံ့ဖ်င္းသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ရသည္မွာ မရွက္ပါသေလာဟု ေမး၏။ ဤတြင္ လူႀကီးျဖစ္သူက “ ဘာလဲကြဲ႕။ မင္းက ဖိနပ္ထူထူႀကီးနဲ႕ အက်ၤီပြႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လူရည္လူေရာင္ မရွိဘူးလို႕ ေျပာသလား၊ ငါက ဖိနပ္ထူႀကီးနဲ႕ အက်ၤီပြႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္တာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕၊ အထဲက လူကို ႏႈတ္ဆက္တာ၊ အဲ့ဒီ အက်ၤီပြႀကီးထဲက လူကေလ တကယ့္ အရည္အခ်င္းကို ခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ခ်ိန္ခြင္တစ္ဖက္မွာ မင္းရယ္၊ ငါရယ္ ၊ ငါတို႕လို လူမ်ိဳးေတြ ဆယ္ေယာက္ထည့္၊ သူ႕ဘက္ကေတာင္ ေလးလိမ့္ဦးမယ္ ေမာင္ေရ႕၊ ဘာမွတ္ လို႕လဲ” ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
အေၾကာင္းမူကား ၄င္းလယ္သမားႀကီးမွာ အေနစုတ္ေသာ္လည္း အတြင္း စိတ္ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ထိုလူႀကီးက သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေန၍ပင္။

လူမႈကြန္ယက္တြင္ အေပၚယံလူႀကီးလူေကာင္း ေပါမ်ားပါသည္။ အတြင္းစိတ္ေျဖာင့္မွန္ေသာ လူႀကီးလူ ေကာင္းမ်ား ယေန႕ထက္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရွားပါးေနဆဲျဖစ္သည္။ အယူ၀ါဒမတူလွ်င္၊ မိမိႏွင့္ စိတ္မတည့္လွ်င္ ထိုသူကို ၀ိုင္းတိုက္ခိုက္ဖို႕ ၀န္မေလးတတ္ၾက။ သူမ်ား wall မ်ားသို႕ က်ဴးေက်ာ္ ၀င္ေရာက္ကာ ထိုသူ မႀကိဳက္ေလာက္သည့္ စကားလံုးမ်ားကိုလည္း ဆင္ျခင္မႈမရွိေရးရန္လည္း တြန္႕ဆုတ္ ျခင္းမရွိၾက။
အိမ္ရွင္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစရန္ ေခ်ာင္ပိတ္တိုက္ခိုက္ျခင္းတို႕ လုပ္ေဆာင္ရန္လည္း အားတက္သေရာရွိၾကေပသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးကို ျမင္ေနရသည္မွာ စိတ္ကုန္လွေသာေၾကာင့္ ယခုေဆာင္း ပါးကို ေရးသားျခင္းပင္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးသည္ မိမိႏွင့္ တိုက္ရုိက္ထိသြား၍ block ၊ unfriend လုပ္သြားလည္း ခံရုံသာ။ မိမိေဆာင္းပါးဖတ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အျမင္ေျပာင္းလဲ သြားသည္ ဆိုခဲ့လွ်င္ မိမိေရးရက်ိဳးနပ္ေပၿပီ။ မိတ္ေဆြမ်ားကို အတြင္းစိတ္ေျဖာင့္မွန္ကာ စာနာတတ္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္း အစစ္အမွန္မ်ားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ပညာရွာဆဲ အသိဥာဏ္မၾကြယ္ေသးသည့္ လူငယ္တို႕က ေလးစားလိုလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆႏၵမ်ား ျပည့္စံုပါရေစဟု လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါ ေတာ့သည္။

စာၾကြင္း။ ။ မိမိကိုယ္တိုင္ ဒုတိယအမ်ိဳးအစား လူႀကီးလူေကာင္းျဖစ္ရန္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားအား ထုတ္ေနရေသာ သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါးဖတ္၍ အေတြးတစ္စံုတစ္ရာ ရရွိ သြား သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါၿပီ။ ေဆာင္းပါးရွိ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ားကို ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း ေရးသားေသာ “ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ပါေစ” ေဆာင္းပါးမွ ရယူထားပါသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားကို ထာ၀စဥ္ ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ကိုရူပ
Today Myanmar