သတင္းဘုရင္
၁၉၇၂ ခုႏွစ္က စင္ကာပူခရီးသြားလာေရး အရာရွိက စင္ကာပူ၀န္ၾကီး လီကြမ္ယုကို အစီရင္ခံစာ
တင္သြင္းခဲ့တယ္။
စာထဲမွာ “ငါတို႔စင္ကာပူဟာ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံလို ပိရမစ္မရွိဘူး။ တရုတ္ႏိုင္ငံလို ဂရိတ္ေ၀ါမရွိဘူး။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလို ဖူဂ်ီေတာင္ မရွိဘူး။ ဟာ၀ိုင္ရီလို ၁၀မီတာ အျမင့္ရွိတဲ့ လွဳိင္းေတြမရွိဘူး။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ၁၂ရာသီလံုး ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကလဲြလို႔ ဘာမွထူးဆန္းတာ မရွိဘူး။ ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ခ်ဲ႕ထြင္မယ္ဆိုရင္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္”လို႔ ေရးထားတယ္။
၀န္ၾကီး လီကြမ္ယုက စာဖတ္ျပီး ေဒါသထေတာ့တယ္။ ေနာက္ စာတစ္ေစာင္ေရးျပီး ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ စာထဲမွာ ဒီလိုေရးထားတယ္။
“ဘုရားသခင္ ငါတို႔ကို ေပးထားတာ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား! ေနေရာင္ျခည္... ေနေရာင္ျခည္သာရွိရင္ ငါတို႔ လံုေလာက္ျပီ”
အဲဒီေနာက္ စင္ကာပူဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို အသံုးျပဳျပီး သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ေတြ စိုက္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ လွပတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ ျမိဳ႔ေတာ္အျဖစ္ နာမည္ၾကီးခဲ့ျပီး အာရွတိုက္မွာ တတိယ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္းကို ဘုရားသခင္က ပစၥည္းမ်ားမ်ားစားစား မေပးခဲ့ပါဘူး။ နယူတန္ကို ပန္းသီးတစ္လံုးပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေသခ်ာေပးတာ မဟုတ္ဘဲ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ဒစ္စနီကို ၾကြက္တစ္ေကာင္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒစ္စနီကိုယ္တိုင္ စားစရာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ေတာင္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္ ဆန္တံုနယ္က Qūfùဆုိတဲ့ျမိဳ႕ကို CONFUCIUS တစ္ေယာက္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။
ဘုရားသခင္က ေနရာတစ္ခုကို နည္းနည္းစီေပးခဲ့ေပမယ့္ အသံုးျပဳတတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီနည္းနည္းဟာ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေတြးေတာေနတဲ့ နယူတန္ဟာ အဲဒီပန္းသီးေၾကာင့္ ႐ူပေဗဒ ပညာရွင္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငတ္ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ၾကြက္ကို ဒစ္စနီက သတ္မစားခဲ့ပါဘူး! အဲဒီၾကြက္ကို အသံုးျပဳျပီး အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ကာတြန္းတိုင္းျပည္ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ CONFUCIUS ကို အသံုးျပဳျပီး Qūfù ဟာ ခရီးသြားေတြမဆဲတဲ့ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူက ေဌးလိုက္တာ! သူက လွလိုက္တာ! သူက ေတာ္လိုက္တာ! ငါက်ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုေပးတာ နည္းတယ္မ်ားတယ္လို႔ ညည္းညဴၾကဖူးလား! သူက်ေတာ့ ရာထူးျမင့္ျမင့္နဲ႔ ထိုင္တဲ့ခံုက ဆုိဖာခံု! ငါက်ေတာ့ ခံုစုတ္တစ္လံုးပဲ ရတယ္လို႔ မညည္းခင္ လီကြမ္ယု စကားကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ေအာ္...ဘုရားသခင္ ငါ့ကို ဒီခံုစုတ္ေပးတာ အေၾကာင္းရွိရမယ္လို႔ ေတြးမိခဲ့ရင္........
Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ( < --- Credit )
စာထဲမွာ “ငါတို႔စင္ကာပူဟာ အီဂ်စ္ႏိုင္ငံလို ပိရမစ္မရွိဘူး။ တရုတ္ႏိုင္ငံလို ဂရိတ္ေ၀ါမရွိဘူး။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံလို ဖူဂ်ီေတာင္ မရွိဘူး။ ဟာ၀ိုင္ရီလို ၁၀မီတာ အျမင့္ရွိတဲ့ လွဳိင္းေတြမရွိဘူး။ ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ ၁၂ရာသီလံုး ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကလဲြလို႔ ဘာမွထူးဆန္းတာ မရွိဘူး။ ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ခ်ဲ႕ထြင္မယ္ဆိုရင္ ခက္ခဲလိမ့္မယ္”လို႔ ေရးထားတယ္။
၀န္ၾကီး လီကြမ္ယုက စာဖတ္ျပီး ေဒါသထေတာ့တယ္။ ေနာက္ စာတစ္ေစာင္ေရးျပီး ျပန္ပို႔လိုက္တယ္။ စာထဲမွာ ဒီလိုေရးထားတယ္။
“ဘုရားသခင္ ငါတို႔ကို ေပးထားတာ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား! ေနေရာင္ျခည္... ေနေရာင္ျခည္သာရွိရင္ ငါတို႔ လံုေလာက္ျပီ”
အဲဒီေနာက္ စင္ကာပူဟာ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုးရတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို အသံုးျပဳျပီး သစ္ပင္ ပန္းမာလ္ေတြ စိုက္ခဲ့တယ္။ အခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ လွပတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ ျမိဳ႔ေတာ္အျဖစ္ နာမည္ၾကီးခဲ့ျပီး အာရွတိုက္မွာ တတိယ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္ခဲ့တယ္။
ႏိုင္ငံတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း၊ လူတိုင္းကို ဘုရားသခင္က ပစၥည္းမ်ားမ်ားစားစား မေပးခဲ့ပါဘူး။ နယူတန္ကို ပန္းသီးတစ္လံုးပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ေသခ်ာေပးတာ မဟုတ္ဘဲ ပစ္ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ဒစ္စနီကို ၾကြက္တစ္ေကာင္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒစ္စနီကိုယ္တိုင္ စားစရာ ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ေတာင္ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တရုတ္ျပည္ ဆန္တံုနယ္က Qūfùဆုိတဲ့ျမိဳ႕ကို CONFUCIUS တစ္ေယာက္ပဲ ေပးခဲ့တယ္။
ဘုရားသခင္က ေနရာတစ္ခုကို နည္းနည္းစီေပးခဲ့ေပမယ့္ အသံုးျပဳတတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီနည္းနည္းဟာ အမ်ားၾကီးျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေတြးေတာေနတဲ့ နယူတန္ဟာ အဲဒီပန္းသီးေၾကာင့္ ႐ူပေဗဒ ပညာရွင္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ငတ္ေနခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတဲ့ ၾကြက္ကို ဒစ္စနီက သတ္မစားခဲ့ပါဘူး! အဲဒီၾကြက္ကို အသံုးျပဳျပီး အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ကာတြန္းတိုင္းျပည္ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ CONFUCIUS ကို အသံုးျပဳျပီး Qūfù ဟာ ခရီးသြားေတြမဆဲတဲ့ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႔ တစ္ျမိဳ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူက ေဌးလိုက္တာ! သူက လွလိုက္တာ! သူက ေတာ္လိုက္တာ! ငါက်ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုေပးတာ နည္းတယ္မ်ားတယ္လို႔ ညည္းညဴၾကဖူးလား! သူက်ေတာ့ ရာထူးျမင့္ျမင့္နဲ႔ ထိုင္တဲ့ခံုက ဆုိဖာခံု! ငါက်ေတာ့ ခံုစုတ္တစ္လံုးပဲ ရတယ္လို႔ မညည္းခင္ လီကြမ္ယု စကားကို ျပန္စဥ္းစားမိရင္ ေအာ္...ဘုရားသခင္ ငါ့ကို ဒီခံုစုတ္ေပးတာ အေၾကာင္းရွိရမယ္လို႔ ေတြးမိခဲ့ရင္........
Nine Nine Sanay @ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ( < --- Credit )
No comments:
Post a Comment