မသန္ေပမယ့္စြမ္းပါတယ္

၁၉၄၆ခုႏွစ္ ဧၿပီ၆ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ က်ီဘာခ႐ုိင္၊ အဲဒိုးဂါဝါၿမိဳ႕နယ္ ေဆး႐ုံတြင္ ကေလး တစ္ေယာက္ကို မိခင္တစ္ဦးက ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။ ထူးျခားခ်က္ကား ထိုကေလးတြင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံး ပါမလာျခင္းပင္တည္း။
လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ တံေတာင္ဆစ္ေအာက္နားမွ စ၍ ပါမလာခဲ့သလို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းသည္လည္း ဒူးဆစ္အထက္နားမွစ၍ ပါမလာခဲ့ေခ်။ ကေလးကိုျမင္လ်ွင္ မိခင္ျဖစ္သူ ေသြးတက္ၿပီး ေသသြားႏိုင္သျဖင့္ မိခင္ႏွင့္ကေလးကို ေရာဂါ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ခြဲထားၾကသည္။
ရက္အတန္ၾကာလာေသာအခါ ကေလးကို မိခင္ထံျပဖို႔ ဆရာဝန္မ်ားမွာ အေတာ္ျပင္ဆင္ရသည္။
မူးေမ့လဲသြားလ်ွင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ေပးဖို႔၊ ပစ္လဲက်မသြားေစရန္ သန္မာေသာ အမ်ဳိးသား တစ္ေယာက္က ဆြဲဖမ္းထားဖို႔စေသာ အစီအစဥ္မ်ား ေလ့က်င့္ၿပီး ေသခ်ာေသာအခါတြင္မွ ကေလးကို မိခင္ထံ ေခၚလာၿပီးျပလိုက္ၾကသည္။ ကေလးကိုျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ မိခင္ႏႈတ္မွ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာေသာ စကားမွာ....... ဟယ္..... ခ်စ္စရာေလး ဟူ၏။
ေျခလက္မပါဘဲ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ပစ္တိုင္းေထာင္ကဲ့သို႔ အ႐ုပ္မ်ဳိးကို ၎မိခင္က ေတြ႔ဖူးထားဟန္ တူသည္။ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူသည္ အဆိုးေလာကဓံကို အဆင္းေလွခါးအျဖစ္ အသုံးခ်သည္။ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူသည္ အဆိုးေလာကဓံကို အတက္ေလွခါးအျဖစ္ အသုံးခ်သည္ဟူေသာ
ဒႆနနည္းျဖင့္ တြက္လ်ွင္ ထိုမိခင္မ်ဳိးသည္ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာေသာ မိခင္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါေလ၏။
အေသေမြးတာထက္စာလ်ွင္ ေျချပတ္လက္ျပတ္ေမြးတာ ကေတာ္ေသးသည္ဟု အေကာင္းျမင္ဝါဒ႐ွိေသာ မိခင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း အိုးတိုးေဗာကဲဟီ႐ုိးထဒါ အမည္႐ွိ ဒုကၡိတ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႔ရၿပီး စာေရးဆရာ ကမၻာေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ရျခင္းပင္။
အိုးတိုး၏မိခင္သည္ လူ႔ဘဝကို အခ်စ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကဲ့သို႔ သေဘာထားသူျဖစ္သည္။ အခ်စ္ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးလ်ွင္ ဗီလိန္ေခၚလူဆိုးတစ္ဦး အျမဲပါရသည္။ မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး၏အခ်စ္ကို သူကရေအာင္ခြဲမည္။ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီးက ထိုအခက္အခဲမ်ားစြာကို ေက်ာ္လႊားရေလ ဝတၳဳက ပိုမိုအရသာ႐ွိေလ ျဖစ္သည္။
လူဆိုးေခၚၾကေလသတည္း ဆိုလ်ွင္၊ ဖ်က္ဆီးသူမပါဘဲ မင္းသားႏွင့္မင္းသမီး ေတြ႔ခ်စ္၊ ညားေလသတည္း ဆိုလ်ွင္၊ ထိုအခ်စ္ဝတၳဳသည္ ဘာမ်ွစိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းေခ်။ ထို႔အတူ ဘဝေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရ၌ အခက္အခဲမ်ားကို ေၾကာက္စရာမလိုေခ်။
အခက္အခဲမ႐ွိဘဲ ဘဝေအာင္ျမင္မႈရသြားသူ၏ အရသာထက္ အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားၿပီး ေအာင္ျမင္မႈရသြားသူ၏ အရသာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ႔ၾကဳံဖူးသူမ်ားက ပိုသိေပသည္။
လက္ေကာင္းေျခေကာင္း သားတစ္ေယာက္ကို ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ လုပ္ေပးရေသာမိဘ၏ အရသာထက္ လက္မပါေျခမပါ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ေသာ မိဘ၏အရသာက အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္မည္မွာ ေသခ်ာေပသည္။ အိုးတိုး၏ မိဘႏွစ္ပါးသည္ အခက္အခဲႀကီးေလ ေအာင္ပြဲႀကီးေလဟု ခံယူထားသူ အာဇာနည္မ်ားသာျဖစ္ပါေလ၏။
ပါရဂူ၏ ဗုဒၶဂါယာခရီးသည္ ဟူေသာစာအုပ္ႀကီးထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း သေဘၤာကပၸတိန္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဖတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ သေဘၤာႀကီးနစ္ျမဳပ္ေသာအခါ ကပၸတိန္က အေၾကာက္မလြန္ၾကရန္၊ ဟိုေျပးသည္ေျပးမလုပ္ၾကရန္ သတိေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အသက္ကယ္ေလွမ်ားေပၚတြင္ ပထမ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ဒုတိယကေလးမ်ား၊ တတိယ အမ်ဳိးသမီးမ်ားစသည္ျဖင့္ အစဥ္အတိုင္း တက္ေစကာ ေဘးလြတ္ရာသို႔ သြားေစသည္။ အသက္ကယ္ေလွမ်ားသည္ သေဘၤာေပၚ႐ွိ လူကုန္မတင္ႏိုင္ေပ။ တခ်ဳိ့ကသေဘၤာႏွင့္အတူ အသက္စြန္႔ၾကရမည္ျဖစိသည္။
ခရီးသည္အမ်ားစုကို အသက္ေဘးမွ ကယ္တင္ၿပီးေသာ္ ကပၸတိန္သည္
သေဘၤာႀကီးႏွင့္အတူ အေသခံလိုက္ေလသည္။ မသန္စြမ္းသားသမီးတို႔၏ မိဘမ်ားသည္ ထိုကပၸတိန္ကဲ့သို႔ျဖစ္သင့္သည္။
ဒုကၡိတကေလးငယ္ကိုၾကည့္ၿပီး မိမိက အရင္ေၾကကြဲေနမည္ဆိုလ်ွင္ ဒုကၡိတကေလးက ဘာမ်ွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္သက္လုံး ထိုင္ငိုေနေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒုကၡိတသားသမီးတို႔၏ မိဘမ်ားသည္ မိမိတို႔သားသမီးကို ဒုကၡိတကဲ့သို႔ မဆက္ဆံဘဲ လူေကာင္းကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေပးသင့္သည္။
ဒုကၡိတျဖစ္ေသာ အိုးတိုးေလးတစ္ေယာက္ ထူးခြၽန္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရျခင္းမွာ သူ၏ မိဘမ်ား၊ ဆရာမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ဆက္ဆံေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ့မိဘမ်ားသည္ ဒုကၡိတကေလးမ်ားကို မည္သူႏွင့္မ်ွ အေတြ႔မခံဘဲ အိမ္ထဲတြင္ တံခါးပိတ္ ထားတတ္ၾကသည္မွာ အလြန္မွားယြင္းသည္။
အိုးတိုး၏ မိဘမ်ားကား ထိုသို႔မဟုတ္။ အိုးတိုးကို လူတကာျမင္ေအာင္၊ လူတကာႏွင့္ခင္ေအာင္ ဘယ္သြားသြား ခ်ီပိုးေခၚသြားတတ္သည္။ ေတြ႔သမ်ွလူမ်ားကလည္း ဟယ္.... အ႐ုပ္ကေလးက်ေနတာပဲ၊ ခ်စ္စရာေလးဟုသာ ေျပာသြားတတ္ၾကသည္။ ထိုစကားသည္ အိုးတိုးတစ္ေယာက္ ဘဝအျမင့္သို႔တက္ဖို႔ ေလွခါးတစ္စင္း ျဖစ္သြားေလာက္ေအာင္ ခြန္အားျပည့္ဝလွသည္။
ထိုျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေၾကာင့္လည္း ဂ်ပန္
ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးႏိုင္ငံဘဝသို႔ ေရာက္႐ွိေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ အမ်ားစုကား ဒုကၡိတတစ္ေယာက္ ႀကိဳးစား၍ အရာေရာက္လာၿပီဆိုလ်ွင္ ဝိုင္းဝန္းႏွိမ္တတ္ၾက၊ ဖယ္တတ္ၾကသည္။
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ အမ်ဳိးသမီးေလးတစ္ဦးသည္ ပိုလီယိုေရာဂါေၾကာင့္ ကေလးဘဝကတည္းက ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရသည္။ ဘြဲ႔ရ၍ သူတို႔ၿမိဳု႔မွ တကၠသိုလ္တစ္ခုသို႔ အလုပ္ သြားေလ်ွာက္ေသာအခါ မသန္စြမ္းမႈကို အေၾကာင္းျပ၍ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းပယ္လႊတ္ၾကသည္။
မသန္စြမ္းသူ ကထိကကို ေတြ႔ရလ်ွင္ မိမိတို႔တကၠသိုလ္ အထင္ေသးခံရမည္ဟု ျမင္ေနၾကသည္မွာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမႈပင္ ျဖစ္သည္။ သမၼတတာဝန္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ ေအာင္ျမင္စြာ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ အေမရိကန္သမၼတ သီအိုဒို႐ုစဗဲ့မွာ ေအာက္ပိုင္းမသန္ေသာေၾကာင့္ ဝွီးခ်ဲလ္ျဖင့္ သြားလာေနရသူျဖစ္သည္။
သံျဖဴဇရပ္ၿမိဳ႕သို႔ အေရာက္တြင္ ေမြးရာပါ ေျခႏွစ္ဖက္မသန္စြမ္းေသာ ဘြဲ့ရ ကေလးမတစ္ေယာက္ စာေရးသူကို လာေတြ႔ၿပီး ယခုကဲ့သို႔ ေျပာျပသည္။
တပည့္ေတာ္မဟာ မသန္ေတာ့ ခ်ဳိင္းေထာက္မသုံးရေပမယ့္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းေတာ့ သြားရပါတယ္ဘုရား သခ်ာၤနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ သူတကာထက္ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္ ဘြဲ႔ရလို႔ ဆရာမအလုပ္လည္း ေလ်ွာက္ေရာ ဒီမသန္စြမ္းတဲ့အခ်က္ကိုပဲ အျပစ္႐ွာၿပီး အလုပ္မခန္႔ခဲ့ဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ မသန္စြမ္းတဲ့ဘဝမို႔ ေမြးကတည္းက အားငယ္ေနသူေတြပါ၊
အခုလိုအျပစ္မ႐ွိဘဲ အႏွိမ္ခံရေတာ့ ပိုၿပီး အားငယ္တာေပါ့ဘုရား ဒီအေၾကာင္းေတြကို စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ေရးေစခ်င္လို႔ လာေျပာတာပါဘုရား။
ထိုမိန္းကေလးကို ေရႊုျပည္သာၿမိဳ႕နယ္၊ သံဒင္းရပ္ကြက္႐ွိ၊ ၿမိဳင္ပရဟိတ သီလ႐ွင္စာသင္တိုက္တြင္ ဆရာမအလုပ္ ရေအာင္ ကူညီေပးလိုက္သည္။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွ လူအမ်ားစုသည္ မသန္စြမ္းသူကို အထူးအေရးေပးၾကသည္။ ကားမ်ား၊ ရထားမ်ားေပၚတြင္ မသန္စြမ္းသူတို႔အတြက္ သီးသန္႔ေနရာ လုပ္ေပးထားၾကသည္။
ေလဆိပ္မွ အိမ္သာမ်ားတြင္ပင္ မသန္စြမ္းသူအတြက္ သီးသန္႔ အိမ္သာတစ္မ်ဳိး ျပဳလုပ္ေပးထားၾကသည္။ အျမင့္ေပၚတက္ရေသာ အထင္ကရေနရာ အမ်ားစုတြင္ ဝွီးခ်ဲလ္တက္စရာ လမ္းကို သီးသန့္ လုပ္ေပးတက္ၾကသည္မွာ ေလးစားစရာေကာင္းလွသည္။
အင္းေလးမွ လက္မပါ၊ ေျခမစုံကေလးမ်ား ေရးသားေသာ ယြန္းပန္းခ်ီ၊ ေပခ်ပ္ပန္းခ်ီမ်ားကိုလည္း တကူးတက အမ်ားဆုံး အားေပးၾကသည္မွာလည္း ထိုအေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ျပင္ဦးလြင္တြင္ မ်က္မျမင္ဆိုင္းဝုိင္းႏွင့္ တီးဝိုင္းအဖြဲ႔ႀကီး႐ွိသည္။ သို႔ေသာ္ မဂၤလာမ႐ွိဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ အလႉမဂၤလာပြဲမ်ားတြင္ သိပ္မငွါးၾကေခ်။ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာသာဆိုလ်ွင္ မ်က္မျမင္ဆိုင္းဝုိင္းႏွင့္ ေခတ္ေပၚေတးဂီတအဖြဲ႔သည္ ကမၻာေက်ာ္မည္ျဖစ္သည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ ထိုသို႔ အားငယ္သူကို အားေပးတတ္ၾကေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာေၾကာင့္ ထိပ္ဆုံးအဆင့္သို႔ ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာအမ်ားစုကား အားငယ္သူကို ေဘးဖယ္တတ္ေသာ အက်င့္ေၾကာင့္ ကမၻာတြင္ အဆင္းရဲဆုံးသို႔ ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ေမတၱာ႐ွင္(ေရႊျပည္သာ)