သူတို႔ကို ငါ မကူညီရင္ သူတို႔ ဘာျဖစ္သြားမလဲ

MrMaung KoThet

က်ေနာ္ ဖတ္ျပီး ရင္ထဲလိွဳက္ကနဲျဖစ္သြားမိတယ္။

ကမၻာႀကီးဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ စတန္းဖို႕ဒ္ဘရစ္ခ်္မွာ ၁၈၉၂-ခုႏွစ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုပါ။ အသက္ (၁၈) ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ေက်ာင္းလခေတြေပးဖို႕ ရုန္းကန္ေနရ ပါတယ္။

သူဟာ မိဘမဲ့တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ပိုက္ဆံကို ဘယ္ကလွည့္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ဖ်တ္ခနဲ အႀကံ ရ လိုက္တယ္။ သူနဲ႕သူ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕ဟာ သူတို႕ပညာေရးအတြက္ တကၠသိုလ္ ပရ၀ဏ္ ထဲမွာ ဂီတပြဲေလး တစ္ပြဲလုပ္ၾကဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႕ဟာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပီယာနိုဆရာ အစ္ဂ္နာစီေဂ်ပါဒါရူစကီကို ဆက္သြယ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူ႕ရဲ႕မန္ေနဂ်ာက ပီယာနိုတီးခ အတြက္ အာမခံေၾကး ေဒၚလာ (၂၀၀၀) ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ သေဘာတူခဲ့ၾကၿပီး ပြဲကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ က်င္းပနိုင္ဖို႕ အလုပ္စ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ႀကီးက်ယ္တဲ့ေန႔ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူတို႕ လက္မွတ္အကုန္ မေရာင္းနိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ စုစုေပါင္းလက္မွတ္ေရာင္းရေငြဟာ ေဒၚလာ (၁၆၀၀) ထဲပဲ ရွိပါတယ္။ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႕ သူတို႕ဟာ ပါဒါရူစကီးဆီကို သြားခဲ့ၾကၿပီး သူတို႕ရဲ႕ အခက္အခဲကို ရွင္းျပခဲ့ၾက တယ္။ သူတို႕ဟာ ေဒၚလာ (၁၆၀၀) အားလံုးကို သူ႕အားေပးလိုက္ၾကၿပီး လက္က်န္ေငြ ေဒၚလာ (၄၀၀) ကို ခ်က္လက္မွတ္နဲ႕ ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။

က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကို တတ္နိုင္သမွ် ေစာေစာျပန္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ကတိေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ “ဟင့္အင္း။ လက္မခံနိုင္ဘူး” လို႕ ပါဒါရူစကီးက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ခ်က္လက္မွတ္ကို စုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္အား ေဒၚလာ(၁၆၀၀)ကို ျပန္ေပးလိုက္ပါတယ္။ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး မင္းတို႔ ကုန္က်တဲ့ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုးကို ႏႈတ္လိုက္ပါ။ မင္းတို႕ရဲ႕ ေက်ာင္းလခ အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ပိုက္ဆံကို ယူထားပါ။ က်န္တဲ့ပိုက္ဆံကိုပဲ ငါ့ကို ျပန္ေပးပါ”။ ေကာင္ေလးေတြဟာ အံ့အားသင့္ခဲ့ၾကၿပီး အလြန္အမင္း ေက်းဇူးတင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ ၾကင္နာျခင္းအျပဳအမူေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ပါဒါရူစကီးကို ႀကီးက်ယ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ သိသာထင္ရွားစြာ ဂုဏ္ျပဳရာေရာက္တယ္။

သူ သိေတာင္မသိတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို သူဘာ့ေၾကာင့္ ကူညီတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ဘ၀မွာ ဒီလို အရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုး ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးဟာ “သူတို႕ကို ငါကူညီရင္ ငါ ဘာျဖစ္သြားမလဲ” ဆိုတာကိုသာ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ “သူတို႕ကို ငါမကူညီရင္ သူတို႕ ဘာျဖစ္သြားမလဲ” လို႕ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ သူတို႕ဘာျပန္ရမယ္ ဆိုတာကို သူတို႕ ေမွ်ာ္လင့္ မထားၾကပါဘူး။ အဲဒါကိုလုပ္ဖို႕ သင့္ေတာ္တယ္လို႕ သူတို႕ ခံစားရတဲ့အတြက္ သူတို႕လုပ္တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ပါဒါရူစကီးဟာ ပိုလန္နိုင္ငံရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာပါတယ္။ သူဟာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံဆိုးစြာနဲ႕ ကမၻာစစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ ပိုလန္ဟာ အဖ်က္ဆီး ခံလိုက္ရပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕တိုင္းျပည္မွာ လူေပါင္း တစ္သန္းခြဲေက်ာ္ အငတ္ေဘးဆိုက္ ေနၿပီး သူတို႕ကိုေကၽြးဖို႕ ပိုက္ဆံမရွိဘူး။

ပါဒါရူစကီးဟာအကူအညီအတြက္ ဘယ္ကလွည့္ရမွန္း မသိဘူး။ အကူအညီအတြက္ သူဟာ အေမရိကန္စားနပ္ရိကၡာနဲ႕ ကယ္ဆယ္ေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ ကို ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီက ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕အမည္က ေနာင္မွာ အေမရိကန္ သမၼတျဖစ္လာမယ့္ ဟားဘာ့တ္ ဟူဘာျဖစ္ပါတယ္။ ဟူဘာဟာ ကူညီဖို႕ သေဘာတူခဲ့ၿပီး ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပိုလန္ျပည္သူေတြ အတြက္ တန္နဲ႕ခ်ီတဲ့ စားနပ္ရိကၡာေတြကို သေဘာၤနဲ႕ လ်င္ျမန္စြာ တင္ပို႕လိုက္တယ္။ အငတ္ေဘးကိုေတာ့ တားဆီးနိုင္လိုက္ပါၿပီ။

ပါဒါရူစကီးဟာ စိတ္သက္သာရာရခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဟူဘာကို သြားေတြ႕ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ပါဒါရူစကီးက ဟူဘာကို ျမင့္ျမတ္တဲ့ အမူအရာနဲ႕ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းစေျပာတဲ့အခါ ဟူဘာက လ်င္ျမန္စြာနဲ႕

“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး သမၼတႀကီး။ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သမၼတႀကီး မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက သမၼတႀကီးဟာ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေကာလိပ္တက္နိုင္ဖို႕ ကူညီခဲ့ဘူးတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ပဲ” လို႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ကမၻာႀကီးဟာ အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာႀကီးက လည္ေနတာပါ။

(ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းျဖစ္ပါသည္။)

Source: Stephen
ကိုကို
Via Minn Khin